ເລື່ອງຢ່າຮ້າງກັນ

1.ແລ້ວພຣະເຢຊູເຈົ້າສະເດັດອອກຈາກທີ່ນັ້ນ ໄປແຂວງຢູເດແລະທາງຟາກພຸ້ນຂອງແມ່ນ້ຳຢໍແດນ. ຝູງຊົນກໍມາຫ້ອມລ້ອມພຣະອົງອີກ; ພຣະອົງກໍເທດສອນເຂົາຕາມເຄີຍ. 2.ຟາຣີເຊວຜູ້ໜຶ່ງເຂົ້າມາທູນຖາມພຣະອົງວ່າ: “ມີອະນຸຍາດໃຫ້ສາມີປະຮ້າງກັບພັນລະຍາຂອງຕົນໄດ້ບໍ?” ພວກເຂົາທູນຖາມດັ່ງນີ້ກໍເພື່ອທົດລອງພຣະອົງ. 3.ພຣະອົງກ່າວຕອບວ່າ: “ທ່ານໂມແຊໄດ້ສັ່ງບອກພວກເຈົ້າແນວໃດແດ່?” 4.ພວກນັ້ນທູນຕອບວ່າ: “ທ່ານໂມແຊໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ທຳໜັງສືຕັດຢ່າແລະປະຮ້າງກັນໄດ້.”5.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວຕອບວ່າ: “ທ່ານໂມແຊໄດ້ສັ່ງບອກແບບນີ້ກໍຍ້ອນພວກເຈົ້າມີໃຈດື້ດຶງ. 6.ແຕ່ຕົ້ນສ້າງໂລກ ພຣະເປັນເຈົ້າໄດ້ສ້າງຊາຍແລະຍິງ. 7.ຍ້ອນເຫດນີ້ ຜູ້ຊາຍຈະປະພໍ່ແມ່ໄປຢູ່ຮ່ວມກັບພັນລະຍາຂອງຕົນ. 8.ແລະທັງສອງຈະເປັນເນື້ອໜຶ່ງໜັງດຽວ. ດັ່ງນີ້ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນສອງອີກ, ແຕ່ເປັນເນື້ອໜຶ່ງໜັງດຽວ. 9.ສະນັ້ນ ສິ່ງໃດທີ່ພຣະເປັນເຈົ້າໄດ້ຮວມເຂົ້າເປັນໜຶ່ງແລ້ວ, ມະນຸດບໍ່ຕ້ອງມາແບ່ງແຍກອອກເລີຍ.” 10.ເມື່ອກັບຄືນມາຮອດເຮືອນ, ພວກສາວົກກໍທູນຖາມພຣະອົງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ອີກ. 11.ພຣະອົງກ່າວວ່າ: “ຜູ້ໃດຢ່າຮ້າງກັບພັນລະຍາແລ້ວໄປແຕ່ງງານໃໝ່, ຜູ້ນັ້ນຜິດປະເວນີຕໍ່ພັນລະຍາຄົນກ່ອນ. 12.ແລະຖ້າແມ່ນພັນລະຍາຢ່າຮ້າງກັບສາມີ, ແລ້ວໄປແຕ່ງງານໃໝ່, ນາງກໍທຳຜິດປະເວນີດ້ວຍ.”

ພຣະເຢຊູເຈົ້າກັບພວກເດັກນ້ອຍ

13.ເຂົາໄດ້ພາພວກເດັກນ້ອຍໆມາຫາພຣະເຢຊູເຈົ້າເພື່ອໃຫ້ພຣະອົງຈັບບາຍ, ແຕ່ພວກສາວົກຮ້າຍຫ້າມໄວ້. 14.ເຫັນດັ່ງນີ້, ພຣະເຢຊູເຈົ້າກໍສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈ, ແລ້ວກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງປະໃຫ້ພວກເດັກນ້ອຍມາຫາເຮົາ ຢ່າຫ້າມປາມພວກເຂົາ, ຍ້ອນວ່າອານາຈັກຂອງພຣະເປັນເຈົ້າເປັນຂອງຜູ້ທີ່ຄືເດັກນ້ອຍນີ້ແລ້ວ. 15.ເຮົາກ່າວແກ່ພວກເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງວ່າ: ຜູ້ໃດບໍ່ຮັບເອົາອານາຈັກຂອງພຣະເປັນເຈົ້າຢ່າງເດັກນ້ອຍ, ຜູ້ນັ້ນຈະບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃນອານາຈັກຂອງພຣະອົງເລີຍ.” 16.ແລ້ວພຣະອົງຊົງກອດເດັກເຫລົ່ານັ້ນ ແລະປົກພະຫັດອວຍພອນໃຫ້.

ຄົນເສດຖີ

17.ໃນເວລາກຳລັງອອກເດີນທາງ, ກໍມີຊາຍຜູ້ໜຶ່ງແລ່ນມາຫາ, ຂາບລົງຕໍ່ພຣະພັກພຣະອົງແລະທູນວ່າ: “ພຣະອາຈານຜູ້ດີເອີຍ! ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງທຳສິ່ງໃດຈຶ່ງຈະໄດ້ຊີວິດນິຣັນດອນ?” 18.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເອີ້ນເຮົາວ່າເປັນຜູ້ດີ? ຜູ້ດີນັ້ນມີແຕ່ ພຣະເປັນເຈົ້າຜູ້ດຽວ. 19.ເຈົ້າຮູ້ຈັກພຣະບັນຢັດແລ້ວຄື ຢ່າຂ້າຄົນ, ຢ່າລ່ວງປະເວນີ, ຢ່າລັກ, ຢ່າໃຫ້ການບໍ່ຈິງ, ຢ່າທຳຮ້າຍຜູ້ອື່ນ, ຈົ່ງນັບຖືບິດາມານດາ.” 20.ຄົນນັ້ນທູນວ່າ: “ພຣະອາຈານ, ທຸກສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຖືມາແຕ່ຍັງນ້ອຍແລ້ວ.” 21.ພຣະເຢຊູເຈົ້າທອດພຣະເນດຊາຍຜູ້ນັ້ນ ດ້ວຍຄວາມຮັກ, ແລ້ວກ່າວວ່າ: “ເຈົ້າຍັງຂາດແນວໜຶ່ງຄື ເມືອຂາຍທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າມີ, ແລ້ວເອົາໄປໃຫ້ທານແກ່ຄົນທຸກຈົນ, ເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຂຸມຊັບໃນສະຫວັນ, ແລະຈົ່ງຕິດຕາມເຮົາມາ.” 22.ພໍໄດ້ຍິນຄວາມນີ້, ຊາຍຜູ້ນັ້ນກໍມີສີໜ້າໂສກເສົ້າ, ແລະຫລົບເມືອມີຄວາມງ່ວມເຫງົາ, ຍ້ອນວ່າເຂົາມີຊັບສົມບັດຫລາຍ.

ໄພອັນຕະລາຍແຫ່ງຊັບສິນ

23.ແລ້ວນັ້ນ ພຣະເຢຊູເຈົ້າທອດພຣະເນດເບິ່ງອ້ອມໆ ແລະກ່າວກັບພວກສາວົກວ່າ: “ຄົນເສດຖີເຂົ້າໃນອານາຈັກຂອງພຣະເປັນເຈົ້ານັ້ນ, ເປັນການລຳບາກສັກເທົ່າໃດ.” 24.ພວກສາວົກໄດ້ຍິນຄວາມນີ້ກໍພາກັນແປກປະຫລາດໃຈ. ແຕ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວຕໍ່ໄປວ່າ: “ພວກລູກເອີຍ! ເລື່ອງເຂົ້າໃນອານາຈັກຂອງພຣະເປັນເຈົ້ານີ້ຍາກລຳບາກແທ້! 25.ອູດຕົວໜຶ່ງຈະລອດຮູເຂັມຍັງງ່າຍກວ່າເສດຖີຜູ້ໜຶ່ງຈະເຂົ້າໃນອານາຈັກຂອງພຣະເປັນເຈົ້າ.” 26.ພວກສາວົກມີຄວາມພິດສະຫວົງງົງງຶດໃນຂໍ້ຄວາມນີ້, ຈຶ່ງເວົ້າກັນວ່າ: “ດັ່ງນີ້ ມີໃຜຈະເອົາຕົວຮອດໄດ້ບໍ?” 27.ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງທອດພຣະເນດພວກສາວົກພ້ອມທັງກ່າວວ່າ: “ສຳລັບມະນຸດເອງເປັນໄປບໍ່ໄດ້, ແຕ່ສຳລັບພຣະເປັນເຈົ້າບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນ, ຍ້ອນວ່າສຳລັບພຣະເປັນເຈົ້າທຸກສິ່ງກໍເປັນໄປໄດ້.

ລາງວັນຂອງຜູ້ຍອມເສຍສະລະ

28.ເປໂຕທູນວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ສະລະປະຖິ້ມທຸກຢ່າງ ແລະຕິດຕາມພຣະອົງໄປ.” 29.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວຕອບວ່າ: “ເຮົາກ່າວແກ່ພວກເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງວ່າ: ຜູ້ໃດຈະໄດ້ປະເຮືອນຊານ, ອ້າຍນ້ອງ, ເອື້ອຍນ້ອງ, ພໍ່ແມ່, ລູກເຕົ້າ, ໄຮ່ນາຕາກ້າຍ້ອນເຮົາແລະພຣະວໍຣະສານ, 30.ຜູ້ນັ້ນຈະໄດ້ຮັບເຮືອນຊານ, ອ້າຍນ້ອງ, ເອື້ອຍນ້ອງ, ແມ່, ລູກເຕົ້າ, ແລະໄຮ່ນາຕາກ້າ, ພ້ອມທັງການບຽດບຽນເປັນຮ້ອຍເທົ່າແຕ່ດຽວນີ້ໃນໂລກນີ້, ແລະຍັງຈະໄດ້ຮັບຊີວິດນິຣັນດອນໃນໂລກໜ້າອີກດ້ວຍ. 31.ພວກເປັນທີ່ຕົ້ນຫລາຍຄົນຈະກັບເປັນທີ່ສຸດທ້າຍ, ແລະພວກທີ່ສຸດທ້າຍຈະກັບເປັນພວກທີ່ຕົ້ນ.”

ທຳນາຍເຖິງມະຫາທໍຣະມານເທື່ອທີສາມ

32.ໃນເວລານັ້ນ, ພວກສາວົກເດີນທາງຂຶ້ນໄປນະຄອນເຢຣູຊາແລມ ພຣະເຢຊູເຈົ້າເດີນນຳໜ້າ. ພວກສາວົກມີຄວາມປະຫລາດໃຈ ແລະພວກເພິ່ນທີ່ໄປນຳກໍມີຄວາມຢ້ານກົວ. ພຣະອົງຈຶ່ງຮຽກພວກສາວົກທັງສິບສອງເຂົ້າມາຫາ ແລະກ່າວເຖິງສິ່ງທີ່ຈະເປັນມາ ໃຫ້ພວກເຂົາຟັງວ່າ: 33.“ດຽວນີ້ພວກເຮົາກຳລັງຂຶ້ນໄປນະຄອນເຢຣູຊາແລມ, ແລະບຸດແຫ່ງມະນຸດຈະຖືກມອບໃຫ້ພວກຫົວໜ້າສົງ ແລະພວກອາຈານພຣະຄຳພີ; ພວກເຂົາຈະຕັດສິນປະຫານຊີວິດພຣະອົງ ແລະມອບໃຫ້ຄົນຕ່າງຊາດ. 34.ພວກເຂົາຈະສົບປະໝາດແລະຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ພຣະອົງ; ພວກເຂົາຈະຂ້ຽນຕີແລະຂ້າພຣະອົງ, ແຕ່ມື້ທີສາມພຣະອົງຈະກັບເປັນຄືນມາ.”

35.ຢາໂກເບແລະຢວງ, ບຸດຂອງເຊເບເດ, ພາກັນມາຫາພຣະອົງແລະທູນວ່າ: “ພຣະອາຈານ, ໂຜດປະທານຕາມທີ່ພວກຂ້ານ້ອຍຈະຂໍເຖີດ.” 36.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ພວກເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາທຳສິ່ງໃດແກ່ພວກເຈົ້າ?” 37.ທັງສອງທູນຕອບວ່າ: “ຂໍໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ນັ່ງຢູ່ຮຽງຂ້າງພຣະອາຈານ, ຜູ້ໜຶ່ງຢູ່ເບື້ອງຂວາ ຜູ້ໜຶ່ງຢູ່ເບື້ອງຊ້າຍໃນສີມຸງຄຸນຂອງພຣະອົງ.” 38.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ພວກເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າຕົວຂໍຫຍັງຊ້ຳ. ພວກເຈົ້າດື່ມຈອກທີ່ເຮົາຈະດື່ມນັ້ນໄດ້ບໍ? ຫລືຮັບການຊຳຣະລ້າງທີ່ເຮົາຈະຮັບນັ້ນໄດ້ບໍ?” 39.ພວກສາວົກຕອບວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍຮັບໄດ້.” ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ຈອກທີ່ເຮົາຈະດື່ມນັ້ນ, ພວກເຈົ້າກໍຈະດື່ມດ້ວຍ; ແລະການຊຳຣະລ້າງທີ່ເຮົາຈະຮັບ, ພວກເຈົ້າກໍຈະໄດ້ຮັບຄືກັນ. 40.ສ່ວນເລື່ອງວ່າ ນັ່ງເບື້ອງຂວາເບື້ອງຊ້າຍຂອງເຮົານັ້ນ, ບໍ່ແມ່ນທຸລະຂອງເຮົາທີ່ຈະທານໃຫ້; ແຕ່ບ່ອນນັ້ນແມ່ນຂອງຜູ້ທີ່ໄດ້ຖືກກຳໜົດໄວ້ໃຫ້ແລ້ວ.” 41.ເມື່ອໄດ້ຍິນດັ່ງນີ້, ສາວົກອື່ນໆທັງສິບກໍຮູ້ສຶກຄຽດແຄ້ນຢາໂກເບແລະຢວງ. 42.ພຣະເຢຊູເຈົ້າຊົງເອີ້ນພວກສາວົກເຂົ້າມາຫາກ່າວວ່າ: “ພວກເຈົ້າກໍຮູ້ຈັກດີແລ້ວວ່າ ຜູ້ທີ່ເຂົາຖືວ່າເປັນຫົວໜ້າຊາດນັ້ນເຄີຍບັງຄັບຢ່າງເປັນເຈົ້າຊີ້ຂາດ, ແລະບັນດາຜູ້ເປັນໃຫຍ່ກໍມັກໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງຕົນ. 43.ແຕ່ໃນໝູ່ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງເປັນດັ່ງນີ້. ກົງກັນຂ້າມ ຜູ້ໃດໃນພວກເຈົ້າທີ່ຢາກເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ກໍຕ້ອງຖືຕົວເປັນຄົນໃຊ້ຜູ້ອື່ນ. 44.ແລະຜູ້ໃດໃນພວກເຈົ້າທີ່ຢາກເປັນທີ່ໜຶ່ງ, ກໍຈະຕ້ອງຖືຕົວເປັນຂ້າໃຊ້ຂອງທຸກໆຄົນ. 45.ຍ້ອນວ່າບຸດແຫ່ງມະນຸດໄດ້ສະເດັດມາ ບໍ່ແມ່ນເພື່ອເອົາຜູ້ອື່ນມາຮັບໃຊ້, ແຕ່ເພື່ອຮັບໃຊ້ຜູ້ອື່ນ ແລະມອບຊີວິດຂອງຕົນເປັນຄ່າໄຖ່ເອົາຄົນທັງຫລາຍ.”

ຊົງປິ່ນປົວຄົນຕາບອດຢູ່ເມືອງເຢຣີໂກ

46.ພຣະເຢຊູເຈົ້າແລະພວກສາວົກມາເຖິງເມືອງເຢຣີໂກ. ເມື່ອພຣະອົງສະເດັດອອກຈາກເມືອງພ້ອມກັບພວກສາວົກແລະຝູງຊົນມາກມາຍ, ພໍດີມີຄົນຕາບອດຜູ້ໜຶ່ງຊື່ບາກຕີເມ, ບຸດຊາຍຂອງຕີເມ, ນັ່ງຂໍທານຢູ່ແຄມທາງ. 47.ພໍຮູ້ວ່າແມ່ນພຣະເຢຊູຊາວນາຊາແຣັດ, ເຂົາຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ: “ໂອພຣະເຢຊູ ບຸດກະສັດດາວິດເອີຍ! ໂຜດເມດຕາຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.” 48.ຫລາຍຄົນຮ້າຍຫ້າມໄວ້ ບອກໃຫ້ເຂົາມິດ, ແຕ່ເຂົາແຮງຮ້ອງດັງຂຶ້ນກວ່າອີກວ່າ “ບຸດກະສັດດາວິດເອີຍ! ໂຜດເມດຕາຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ.” 49.ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງຢຸດ ແລະກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງເອີ້ນເຂົາມາ.” ເຂົາກໍເອີ້ນຄົນນັ້ນເຂົ້າມາ ພ້ອມກັບບອກວ່າ: “ແຂງໃຈເນີ! ລຸກຂຶ້ນ, ພຣະອົງເອີ້ນເຈົ້າ.” 50.ຄົນຕາບອດແກວ່ງເສື້ອຕຸ້ມຖິ້ມ, ແລ້ວໂດດມາຫາພຣະເຢຊູເຈົ້າ. 51.ພຣະເຢຊູເຈົ້າຖາມວ່າ: “ເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາທຳສິ່ງໃດແກ່ເຈົ້າ?” ເຂົາຕອບວ່າ: “ພຣະອາຈານເອີຍ! ໂຜດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນຮຸ່ງທ້ອນ.” 52.ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ: “ໄປເສຍ, ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ຮອດແລ້ວ.” ທັນທີເຂົາກໍເຫັນຮຸ່ງ ແລະຕິດຕາມພຣະອົງໄປ.